Geboren en getogen in Tsjechoslowakije, leerde ik al vroeg dat vrijheid en gelijkheid niet vanzelfsprekend zijn. In 1989, twaalf jaar oud, liep ik stiekem mee met de demonstraties. Sleutelbos in de hand, luid roepend voor democratie. Ik wist toen niet precies wat democratie inhield, maar ik voelde dat het belangrijk was. Toch gaat deze post niet over democratie, maar over vrouwen.
Vandaag de dag, wondend, werkend & genietend in Nederland, denk ik regelmatig terug aan die momenten in mijn geboorteland. Momenten waarin ik als vrouw niet mocht, niet hoorde, of simpelweg niet gezien werd. Evenwaardig aan de mannen die het land leidden — of dacht je dat ze dat echt alleen deden? Natuurlijk niet — zonder vrouwen als stille kracht op de achtergrond waren ze nergens.
Toen ik twintig was, zag ik een kans om op de technische afdeling te werken. Ik begreep het werk, ik kon het. Maar mijn leidinggevende zei: “Focus op je huidige baan als PA, tot je moeder wordt. Je kunt je energie beter besteden aan het vinden van een man en kinderen krijgen.” Het was niet ongewoon om zoiets te horen — het was de norm.
Nog zo’n moment: ik wilde taalkunde studeren, Duits en Nederlands. Er waren vijf plekken, en ik stond op nummer drie. Mijn cijfers en toelatingstoets waren uitstekend. Maar toen de lijst werd gepubliceerd, was mijn naam doorgestreept. Daaronder stond handgeschreven een andere naam. Die van een man.
Mijn opa zei: “Laat gaan.” Maar dat deed ik niet. Ik stormde het kantoor van de decaan binnen en vroeg hoe dit kon gebeuren. Zijn antwoord? “Het evenwicht klopt niet. Er moeten meer mannen in deze speciale studierichting.” Ik was de derde vrouw op de lijst — dus werd ik vervangen. Zo simpel. Geen wet die dat tegenhield. Geen manier om het terug te draaien.
Ik heb meer van zulke verhalen. Maar wat ik wil delen, is niet alleen mijn persoonlijke strijd in het verleden, maar vooral de kracht van het nu. Vandaag leef ik het leven dat ik wil. Ik doe het werk dat bij mij past. Ik heb mijn geboorteland verlaten omdat ik mijn kansen wilde grijpen. In Nederland moest ik extra hard werken om te bewijzen dat ik hier mag zijn. Maar het was het waard. Ik mocht, ik durfde & ik deed het. Nog steeds. 🙂
Als ik mijn verhalen deel met vrienden of mijn gezin, staren ze me soms aan met grote ogen. Er zijn vrouwen, overal ter wereld, die vandaag veel ergere dingen meemaken. Dat wil ik niet onderdrukken. Mijn verhaal is mijn verhaal— en ik deel het nuchter, omdat ik geloof dat elke stap vooruit, hoe klein ook, telt.
En daarom gun ik elke vrouw in mijn omgeving: Ik mag, ik durf & ik doe.
Mijn verhaal zal niet de wereld overgaan en zal ook niet wonderen verrichten. Dat is ook niet mijn bedoeling. Het is bedoeld voor jou! De vrouw die ik wel kan bereiken met mijn verhaal. Voor het meisje dat droomt. Voor de vrouw die strijdt. Voor de dame die twijfelt. Voor iedereen die in stilte vecht voor een plek aan tafel. Jij mag! Durf & doe het.
Liefs, Ingrid
